DE KINDEREN VAN EFRAÏM

Boodschap van de Vasten van Daniël

PEINS OVER dit advies van de Geest van God:

Wanneer wij een vluchtige blik werpen op het leven van de Bijbelse personages die wij het meest bewonderen, dan zien wij kwaliteiten en veroveringen, maar weinigen van hen wijzen ons op hun gebreken, beproevingen, pijnen, persoonlijke strijden en zelfs mislukkingen. Wij stellen ons voor dat een gezegend persoon een gemakkelijk leven heeft, omdat zijn gemeenschap met God hem het complete geluk garandeert in het leven, alle gebeden worden beantwoord en hij is immuun voor problemen. Maar de waarheid is dat het helemaal niet zo is.
Het geloof dient niet om dingen te vergemakkelijken, maar om ons de condities te geven om te strijden met de zekerheid van de overwinning.

Een voorbeeld die dit goed aantoont is het leven van Efraïm, de tweede zoon van Jozef.
Wij weten dat de zegen van de eerstgeborene meer is dan alleen maar het recht hebben om een dubbel deel van de erfenis van de vader te ontvangen. Dus toen hij merkte dat zijn vader zou sterven, bracht Jozef zijn twee zonen naar hem toe om hun te zegenen.

De hoofdzegen zou naar Manasse moeten gaan, maar door toedoen van de handen van Jakob, ging de Almachtige Zijn eigen bepaling in en koos Hij Efraïm uit, de jongste van de twee.

“…nochtans zal zijn jongere broeder groter zijn dan hij, en diens nageslacht zal een volheid van volken worden”(Genesis 48:19).

Een zegen van deze grootte ontvangen, komend van de voorvader Jakob, zou zijn leven heel speciaal maken, omdat hij hem voor aan de lijn van de twaalf stammen had gezet, maar het hield ook in dat hij klaar moest staan voor grote strijden.

Vanaf deze dag zien wij dat zijn toekomst gepaard ging met veel pijn, drama’s en veroveringen.

Efraïm wandelde met vrees en eerbied in de wegen van zijn vader Jozef. Zijn kinderen waren Sutelach, Ezer, Elad en een dochter genaamd Seëra.

Een opmerkelijke situatie toont de strijd die hij in zijn familie had, want zijn twee zonen Ezer en Elad werden veedieven en op een dag, toen zij een poging tot diefstal ondernamen, werden zij gedood (1 Kronieken 7:21).

Stel u zich voor wat voor pijn en schaamte zowel vader als broer niet voelden, want beiden waren gerespecteerde mannen in Egypte vanwege hun voorbeeldig gedrag en karakter, maar God stond toe dat zij deze problemen publiekelijk zouden meemaken.

De Geschriften openbaren dat Efraïm vele dagen verdrietig was en om de dood van zijn zoons huilde. We weten niet hoe lang zijn geween heeft geduurd, maar ongetwijfeld werd dit leed verergerd door een mix van pijn, verlies en het niet verdienen van zo’n grote schaamte.

Aan de andere kant baarde zijn vrouw, terwijl hij nog in diepe rouw was, nog een andere zoon. Efraïm was zo teleurgesteld in het leven dat hij dat kind markeerde en hem Beria noemde, “omdat zijn huis door onheil getroffen was” (1 Kronieken 7:23). Hij wilde dat iedereen zou weten hoe verwoest hij was.

En te midden van de staat van verwarring van haar vader groeide een jongedame op genaamd Seëra. Een vrouw met een persoonlijkheid die ongewoon was voor de vrouwen van haar tijd. Zij had een ondernemende en dappere geest. En dankzij haar werden er drie steden gebouwd: Beneden- en Boven Bet-Choron, en Uzzen-Seëra.

Waarschijnlijk zag haar vader, die nog gefocust was op het verleden van de twee zoons die hij had verloren, niet de vreugde in om te delen in de blijdschap van e verovering van zijn dochter, de ontwikkeling van Sutelach, zijn eerstgeborene en zag hij niet dat de Almachtige Zijn belofte om hem groot te maken zou vervullen door middel van Beria.

Hoewel Beria in zijn naam de last van de pijn van zijn vader had ontvangen, bouwde hij zijn eigen verhaal door naar de toekomst te kijken. Hij keek naar voren en bracht de geschiedenis van Efraïm in de eeuwige geschriften. Hij had als nakomelingen Nun en Jozua (1 Kronieken 7:27).

Jozua werd één van de bevrijdende leiders van de Hebreeën uit Egypte en de man die gebruikt werd voor de verovering van het Beloofde Land. Door hem bezette de stam van Efraïm het centrale deel van Kanaän, een bergachtig gebied dat zeer vruchtbaar en veilig was en hun veel voorspoed bracht. Voorheen werd de naam Efraïm gebruikt als synoniem om de 10 stammen van Israël te representeren.

Efraïm had niet alleen maar een reden om verdrietig en teneergeslagen te zijn, want God zegende hem in andere gebieden van zijn leven. Vanaf het moment dat hij begon te kijken en nadruk te leggen op hetgeen slecht was, verloor hij het voorrecht om te genieten van de vervulling van de beloften.
Wat een reden was voor verdriet en schaamte zou veranderd worden in eer en onuitsprekelijke blijdschap.

We begrijpen het waneer een ongelovige persoon, wanneer hij door moeilijkheden heengaat, zijn hoop verliest, want zonder God kan niets slechts veranderd worden in iets goeds. Degenen echter die van het geloof zijn, genieten van het extreme voordeel, omdat zij de zekerheid hebben dat “[God] alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben” (Romeinen 8:28). De “nederlagen” van vandaag garanderen de overwinning van morgen. De vernederingen en schaamte van vandaag garanderen de eer van morgen. Het gehuil in de avond garandeert de blijdschap in de ochtend. Zó leeft men door het geloof.

***

Commentaren

Dit vond plaats in de Tempel van Salomo
Marcele Ribeiro

Goedemorgen bisschop,
Ik ben in de UKGR geboren en opgegroeid, maar heb nooit een ontmoeting met God gehad. Op een bepaald moment was ik God vurig aan het zoeken, en op andere momenten de duivel aan het aanbidden. Ik ben door van alles wat u zich kunt bedenken heengegaan, van drugs tot aan prostitutie. Ik heb gestolen, gedood, families vernietigd, kortom, mijn vlees bevredigd. Ik heb bij frustrerende relaties gehad vol van overspel, ruzie en drugs. Toen ik uiteindelijk mijn huidige man leerde kennen en in Belford Roxo, Rio de Janeiro, kwam wonen, dacht ik dat ik op het einde van de wereld was, ver van werkelijk iedereen. Vanaf dien begon ik weer terug te keren naar de UKGR, totdat er een pelgrimstocht georganiseerd werd naar de Tempel van Salomo, en ik ging. Ook al had ik geen financiële condities en kende ik niemand, omdat ik weer als een “ongelovige gelovige” in de kerk was (één voet in de kerk, de andere voet in de wereld). Maar in mij was er een dorst om een eind te maken aan die nutteloze en walgelijke persoon die ik van binnen was. Daar in de Tempel antwoordde Jezus mij: “Ik heb jou naar Belford Roxo geleid om jouw leven te redden. Ik heb jouw verzoek om vergeving beantwoord en je een nieuw leven gegeven”. Bisschop, vandaag ben ik een nieuwe vrouw van 27 jaar en elke dag tijdens deze Vasten van Daniël word ik op een nieuwe wijze geslijpt door de Aanwezigheid van God die mij redde van het drijfzand.

Gisteren probeerde de duivel mij te doen opgeven met de Vasten, maar Jezus opende mijn ogen en gedachten en ik stapte woedend op het hoofd van de duivel. Want ik, Marcel Cristina, ben een uitverkoren helpster gekozen door de Here Jezus (ik ben nog geen helpster, maar door het geloof zie ik mijzelf de hel ingaan en zielen redden uit de handen van de duivel).

Dank u wel bisschop dat u niet zei wat ik wilde horen, maar dat u mij leerde om hetgeen te horen dat ik dien te horen. Dank u wel dat u geen sentimentaliteit gebruikt in uw woorden, die in feite de woorden van God Zelf zijn! Op 23 september 2015 heb ik de Heilige Geest ontvangen, ik ben daar zeker van en punt uit! Nogmaals bedankt bisschop. Dat God u zegene.

***

Maria M. Francisco

Goedenavond bisschop,
En wat voor avond! Vandaag is een hele speciale dag voor mij. Ik was ongeveer 4 jaar weg van de kerk. Gedurende deze tijd kwam ik af en toe naar de kerk. Soms was ik zo sterk als een rots, ik dacht dat ik sterker was dan dat ik in feite was, de volgende dag was ik weer zwak in mijn geloof, omdat ik mijn dochter en man op de eerste plaats zette.

Wanneer de pastor tijdens de dienst zei dat wij God op de eerste plaats dienden te zetten, dan begreep ik dat, maar ik was niet in staat om dat te doen. Ik besloot toen om mijzelf te werpen op de Vasten van Daniël, door elke dag te leven alsof het del laatste was, en ik zocht de Heilige Geest. Toen ik vandaag uw woorden hoorde, door het radioprogramma, vroeg u ons om te reflecteren wie de troon van onze levens bezette. Ik trok mij vervolgens terug in de kamer van mijn dochter, waar ik alleen kon zijn, maar zodra ik de deur van haar kamer had dichtgedaan begon mijn dochter te huilen, omdat zij met mij in de kamer wilde zijn, maar ik liet het haar niet toe. Ik scheidde dat moment af voor God, zij was aan de andere kant aan het schreeuwen voor de deur en ik aan de andere kant op mijn knieën God aan het zoeken. Toen kwam de Heilige Geest en vervulde mijn innerlijk met een vreugde, niet met gevoelens, maar met de zekerheid dat Hij daar was mij aan het vertroosten en me aan het omhelzen. Ik weet alleen dat ik niet kon stoppen met huilen en lachen tegelijkertijd. Toen ik daar God aan het aanbidden was, kon ik zien hoeveel tijd ik van Zijn Glorieuze Aanwezigheid had verloren. Ik ben nu zelf in mijn eentje aan het lachten, als “een gekke vrouw”. Ik voel me net als een verliefde puber, ik kan het gewoon niet uitleggen. Ik zie ook in dat alleen mijn ziel niet genoeg is, ik wil meer zielen redden voor het Koninkrijk van God. Dank u wel bisschop! Want door middel van uw toewijding voor de zielen kon ik opnieuw geboren worden en deze glorieuze God, van wie ik meer en meer houd, leren kennen.

***

Adriana Ribeiro

Hallo bisschop!
Ik ben hier om te vertellen hoe niet allen het gebed van vandaag, maar ook alle Vasten van Daniël hebben bijgedragen in mijn geestelijk leven. De manier waarop onze God praat en Zijn kerk leidt is glorieus. Bisschop, in deze 18 jaren dat ik in de kerk ben, zijn alle voorstellen van geloof een bouwsteen geweest voor mijn geestelijk leven. Ik heb het grootste voorrecht gehad om 18 jaar geleden de Heilige Geest te ontvangen, Hij overtrof al mijn kennis en studies die ik had verworven en gaf mij een nieuwe visie, normen en leiding voor mijn leven.

Tijdens deze Vasten heb ik om de vernieuwing van mijn verstand gevraagd en zodat de gaven die Hij mij heeft gegeven verbeterd konden worden en dat Hij mij daarbovenop nóg meer gaven wilt geven, zodat ik nóg meer kan doen in Zijn Werk. Ik ben attent om alles te horen waarmee Hij mij scherper wil maken. In feite vraag ik God altijd dat Hij mij zuivert met de dunste zeef die er is, zodat ik nog puurder en behaaglijk ik in Zijn Ogen kan zijn. En in elk gebed en elke dag van deze tocht, zie ik veranderingen en groei van mijn leven met Hem. En natuurlijk, de vreugde in de ziel en de versterking is zeer sterk in elk gebed!
Een grote omhelzing en laten wij doorgaan op deze weg, omdat de resultaten aantonen hoeveel plezier dit voorstel brengt in de hemelen.

Met dank aan: Nubia Siqueira