Mijn naam is Alexandre M. Sacama. Ik verliet mijn geboortestad, Cabinda – Angola, toen ik 11 was. In alle jaren dat ik opgroeide, hoorde ik mensen praten over de apartheid, het bloedbad in Kassinga in Namibië en vele andere oorlogen en vernederingen in Afrika. Ik herinner mij dat mensen hymnes zongen, liederen van verdriet en pijn, kreten die door de steden, dorpen en stammen echoden vanwege de oorlog, hongersnood en natuurrampen. De straten van de stad roken naar de stank van dood, terwijl bommen explodeerden en duizenden vermoordden en verwondden.
Ouders verloren hun kinderen en vrouwen verloren hun mannen, allemaal in hun onschuld. Ik weet dat velen stierven zonder te weten waarom zij stierven en ik herinner mij dat het clementiebeleid in de jaren 80 werd gecreëerd in Angola, om degenen te helpen die door o.a. de oorlog zijn misplaatst. Ik herinner me ook dat het leed, verdriet en de pijn duidelijk te zien waren in een ieders ogen.