DIENAAR OF ZOON ?

“En zes dagen later nam Jezus Petrus en Jakobus en zijn broeder Johannes mede en Hij leidde hen een hoge berg op, in de eenzaamheid” (Matteüs 17:1) NBG ’51.

Zes dagen na wat?

“Toen Jezus in de omgeving van Caesarea Filippi gekomen was, vroeg Hij zijn discipelen en zeide: Wie zeggen de mensen, dat de Zoon des mensen is? En zij zeiden: Sommigen: Johannes de Doper; anderen: Elia; weer anderen: Jeremia, of één der profeten”

(Matteüs 16:13-14) NBG ’51.

In de vraag die gesteld werd, werd ook het antwoord gegeven: Hij was de Zoon. Echter, in de ogen van veel mensen en sommige van Zijn discipelen was Hij nog een dienaar, net zoals Johannes de doper, Mozes en Elia. De beklimming naar de top van Berg Hermon, zes dagen later, werd gedaan zodat degenen die een intieme band met Hem hadden, konden zien dat Hij de Zoon was. Dienaren hebben bepaalde rechten en kinderen hebben andere rechten.

“En de slaaf blijft niet eeuwig in het huis, de zoon blijft er eeuwig” (Johannes 8:35)NBG ’51.

Normaal gesproken zullen de behoeftes van een dienaar voorzien worden, als hij een goede meester heeft. Helaas is dit ook de manier geweest waarop de meeste mensen hebben geleefd, alleen hun behoeftes worden voorzien. We hebben als voorbeeld de verloren zoon: nadat hij zijn vaders huis verliet en in armoede leefde, kwam hij tot zichzelf en dacht na over hoe zijn leven was toen hij nog thuis met zijn vader was. Maar hij vond zichzelf niet waard om als zoon terug te keren en wenste dat hij ten minste het leven kon hebben van een dienaar. Met andere woorden, hij wenste dat hij kon beschikken over de basisvoorzieningen, zoals brood, lees Lucas 15:17.

Maar toen hij terugkeerde, was dat niet wat er gebeurde, omdat hij geen dienaar was, hij was zijn vaders zoon en zijn vader verheerlijkte hem. Omdat hij blootsvoets was, kreeg hij sandalen. Hij verwijderde zijn oude kleren en gaf hem nieuwe kleren. Hoewel hij was vernederd, kreeg hij een erering. Genoeg van dit leven van een dienaar! Zodat dit kan plaatsvinden dienen we ons bewust te zijn dat we dienen te offeren. Daarom noemde God het volk van Israël, terwijl ze in Egypte waren, “Zijn zoon”:

“Dan zult gij tot Farao zeggen: Zo zegt de HERE: Israël is mijn eerstgeboren zoon”

(Exodus 4:22) NBG ’51.

Hoewel God hun als Zijn kinderen beschouwd, werden ze alleen maar bevrijd van de slavernij (het leven van een dienaar) nadat ze offerden:

“Spreekt tot de gehele vergadering van Israël als volgt: op de tiende van deze maand zal ieder voor zich een stuk kleinvee nemen… Een gaaf, mannelijk, éénjarig stuk kleinvee moet gij nemen… gij zult het bewaren tot de veertiende dag van deze maand” (Exodus 12:3,5,6)

God zegene u.

Met dank aan: Bisschop João Leite


Elke zondag om 9.30uur & 12.00uur (ook om 18.00uur).
Adres : Neumanpad # 26
Paramaribo - Centrum
Tel. : +597 88 377 64