Nadat zij in meer dan 10 gevangenissen in Noord-Korea is geweest, is Hea Woo (fictieve naam) één van de weinig christenen die het land heeft kunnen ontvluchten, na het overleven van een opgelegde gevangenisstraf.
De stichting Open Doors, die de situatie bijhoudt van christenen die worden vervolgt, classificeert Noord-Korea als de ergste land op de wereld om een christen te zijn. De informaties zijn van de site Christian Today, een bedrijf dat bestaat uit christelijk nieuws, waarvan het hoofdkantoor zich in Londen, Verenigde Koninkrijk bevindt. De tekst is van Harry Farley.
Woo vertelt haar verhaal in een restaurant, in een hotel in Londen. Een plek die veel veiliger en comfortabeler is dan de gevangenissen waar ze is geweest. Zij was één van de 200 duizend mensen die in werkkampen, verspreid over het Noord-Koreaanse grondgebied, werd gehouden waar een geheime regime en het gebrek aan transparantie de overhand heeft.
De reden van haar gevangenschap was een poging om te vluchten naar China, een actie die Pyongyang als illegaal beschouwt. Ze is in gevangenissen geweest die eindeloos leken en die zich in condities bevonden die zij als een “levende hel” omschrijft.
Vele andere gevangenen, van de weinigen die werden bevrijd, waren te getraumatiseerd om over het onderwerp te praten. De man van Woo stierf in een werkkamp, nadat hij gevangen werd gezet vanwege zijn christelijke geloof. Woo praat over het leed dat zij heeft meegemaakt.
– Wanneer de gevangenen stierven, braken de bewakers alleen de lijken in tweeën, zette ze in een karretje en brachten ze hun naar buiten.
De andere gevangenen moesten ook meewerken.
– Af en toe moesten wij de lichamen buiten de kampen brengen om ze te cremeren. Echter, het crematorium was zo klein en er waren zoveel lijken waardoor we de lijken met een bijl in kleine stukken moesten hakken.
Zij kan zich niet ontdoen van de scènes, noch in haar geheugen en ook niet op een concrete manier.
– Na de crematie, werd de as over de velden verspreid, maar vaak ging het met de wind mee. Dus de gevangenen moesten over de as lopen. Ik dacht: “Op een dag zullen de gevangenen op mij lopen”.
Niet dat het leven voor de gevangenis makkelijk was. Integendeel, in een land dat christenen vervolgt en de bevolking in de armoede houdt, heeft Woo al geleden aan ondervoeding, voordat ze in de gevangenis kwam. Zij deelde een cel, die ontworpen was voor 50 gevangenen, met nog eens 200 anderen.
– We zaten zo op elkaar dat als je in de nacht zou opstaan om naar de wc te gaan, het niet meer lukte om plek te vinden om weer te gaan slapen. Er was niet eens plek om te staan.
Er was op deze plaatsen gebrek aan de minimale hygiëne.
– Aan een kant van de cel was er een wc, maar om te voorkomen dat de gevangenen zouden ontsnappen, waren er geen ramen bij de wc – slechts een gat in de grond. Het was echt walgelijk en de geur was verschrikkelijk. De mensen leden aan hoofdpijn vanwege de geur en werden vaak ziek. Er waren ook veel ratten in de wc’s.
Volgens Open Doors, die functioneert als een goed doel, is zo’n dergelijke vervolging een beleid van de overheid.
– De vervolging wordt geleid door de Staat, die christenen ziet als vijanden die uitgeroeid moeten worden.
Woo bekeerde zich tot het christendom, voordat ze vast kwam te zitten. Zij vertelt dat dit haar geholpen heeft om zoveel leed te confronteren.
– God was met mij in die verschrikkelijke situatie. Ik begon te bidden voor de verloren zielen die aan het sterven waren zonder Jezus Christus te leren kennen. Ik bad tot de Heer en zei: “Ik wil het zout en het licht op deze plek zijn voor de verloren zielen”.
Zij werd in vier gevallen gepakt toen zij over haar geloof sprak en elke keer gemarteld. Tijdens een wrede gebeurtenis, vertelde zij dat ze drie dagen achter elkaar werd gemarteld.
– Ik was niet bang om gemarteld te worden, maar ik was bang om mijn bewustzijn te verliezen en tijdens dat moment, de naam van Jezus te verloochenen. Dit maakte mij bang.
Echter, zij kon zichzelf standvastig houden, zelfs al viel ze flauw.
– Op de vierde dag viel ik flauw en voelde ik dat ik het niet meer volhield. Opnieuw riep ik de Heer aan en herinnerde ik me het vers van Jeremia 33:3: “Roep tot Mij, en Ik zal u antwoorden, Ik zal u grote en onbegrijpelijke dingen bekendmaken…”
Haar verhaal gaat door:
– Zo heb ik alle leed van dat moment kunnen verdragen. Ik werd terug naar mijn cel gebracht en hoorde echt een luidde en hoorbare stem van de Heer. Het zei: “Mijn geliefde dochter, jij hebt vandaag op het water gelopen”. Het was een sterke hoorbare stem, maar niemand hoorde het.
Zij vertelde dat ze een duidelijk beeld had:
– Ik merkte op dat de Heer daar met mij was toen ik werd gemarteld. Ik moest Hem echt bedanken, omdat Hij daar met mij was. Na die dag werd ik niet meer gemarteld. De Heer beschermde mij.
Het interview werd gedaan door middel van een vertaler. De gevoelens van Woo werden onderschat. Ze beschreef de mishandeling uitvoerig, maar zonder emotie. Totdat zij over het vluchten sprak en haar tranen begonnen te stromen.
Ze keerde terug naar de Yalu-rivier, die Noord-Korea scheidt van zijn enige bondgenoot, China. Dit gebeurde na haar vrijlating. Ze ondervond ook moeilijkheden bij deze kruising.
– Toen ik bij de rivier kwam, veranderde de regen in sneeuw, wat de wachters verwarden. Maar omdat het regende was de stroming van de rivier heel sterk. Op een gegeven moment, werd ik meegesleurd en verloor ik mijn bewustzijn. Toen ik mijn ogen opende, was ik aan de andere kant van de rivier, in China!
Maar er waren ook andere uitdagingen.
– Op de oever was er een zeer hoge elektrische schrikkeldraad. Op dat moment bad ik: “Heer, U heeft mij tot hier gebracht. Als het mijn tijd is om tot U te gaan, neem slechts mijn leven.” Toen zette ik mijn hand op het hek.
– Na een tijdje dacht ik dat ik dood was, maar ik was in staat om mijn ogen te openen… ik merkte op dat er geen elektriciteit was.
De tranen begonnen te lopen en stopten niet.
– De reis van dat punt naar de grens tussen China en Myanmar was ook niet makkelijk. We werden meerdere keren aangehouden en elke keer werden we gebracht naar het politiebureau. Maar vreemd en verbazingwekkend genoeg, werd ik niet onderzocht of gevraagd om me te identificeren.
Dus, zij overwon alle obstakels en vertelde dat ze de grens van China naar Myanmar heeft kunnen oversteken. Zij herinnerde zich dat ze van Myanmar naar Thailand voor ongeveer 6 uur met de boot moest reizen.
– Op de boot besefte ik opeens dat niemand me arresteerde, ook al zong ik en was ik de Here aan het prijzen. Zo heb ik gedurende deze zes uren de Heer met een sterke stem geprezen! Ik bedank de Heer echt, omdat Hij al mijn gebeden heeft beantwoord, hetzij een gefluisterde gebed of een gebed met een kreet. Al mijn gebeden werden beantwoord! Mijn geloofsbelijdenis staat in Psalm 119:71 waarin staat: “Het is goed voor mij dat ik verdrukt ben geweest, opdat ik uw verordeningen zou leren.”
Tot slot zucht ze en met een opgeluchte toon zegt ze:
– Nu ben ik de gelukkigste persoon ter wereld! Ik heb niets, maar omdat Jezus Christus in mij is, ben ik heel erg gelukkig.
Bisschop Edir Macedo
Elke zondag om 07.00uu, 09.00uu, 12.00uu, 15.00uu & 18.00uu.
Adres : Neumanpad 26
Paramaribo - Centrum
Tel.: +597 883 7764
Elke zondag om 07.00uu, 09.00uu, 12.00uu, 15.00uu & 18.00uu.
Adres : Neumanpad 26
Paramaribo - Centrum
Tel.: +597 883 7764
Geen opmerkingen:
Een reactie posten