HET VERSCHIL

Het verschil tussen een vrouw die door de Geest geleid wordt en alle andere vrouwen…De andere vrouwen huilen en voelen medelijden. De vrouw die door de Geest geleid wordt, doet zoals deze vrouw mij geschreven heeft:

Mijn ervaring in Santa Maria (de brand in Brazilië waar meer dan 200 jongeren stierven in een nachtclub). Ik werd wakker vanwege het geluid van wanhopige kreten en het geluid van sirenes die door de stad heen loeiden. Ik had geen idee dat er sprake was van zo een grote tragedie. In het begin kregen wij informatie dat 20 jongeren gestorven waren in een brand die begon in een populaire nachtclub genaamd Kiss.

Rond 10u, ging ik daar naartoe om te kijken wat er nou werkelijk aan de hand was, omdat er zoveel mensen aan het huilen waren op straat en veel anderen waren wanhopig aan het praten aan de telefoon. Toen ik daar aankwam, trof ik een verschrikkelijke scène aan: een vrachtwagen stopte en verschillende lichamen werden op elkaar opgestapeld, allemaal jonge mensen die, uren geleden dansten en plezier maakten, maar nu waren ze niets meer dan lijken die in een vrachtwagen geworpen werden.

Een jongedame naast mij vroeg een brandweerman of er nog veel lichamen waren die van de nachtclub verwijderd moesten worden en met een verbijsterde blik zei hij: “Ja. Verschillende.” “De dood van meer dan 150 jongeren is al bevestigd”, antwoordde hij, alsof hij niet kon geloven wat er eigenlijk aan het gebeuren was. Toen de families van de jongeren, die dood waren, aankwamen, waren ze allemaal wanhopig en konden ze niet geloven wat er was gebeurd.

Rond 14u, werden de lichamen naar een sporthal gebracht en ik was in staat om in de afgebrande nachtclub te gaan. “Mijn God, wat verschrikkelijk!” dacht ik bij mezelf. Het was een schouwspel van verschrikking, wanhoop en dood. Honderden schoenen en kleren waren over de vloer verspreid. Honden waren aan het zoeken naar lichamen binnen de nachtclub en de geur van rook was nog te ruiken. Ik vroeg me af hoe het met de families van deze jongeren ging.

Ik ging naar de gymzaal, maar ik werd gestopt door een beveiliger die me niet toeliet, omdat het alleen toegankelijk was voor mensen wiens familieleden gestorven waren in die tragedie. Maar diep van binnen had ik het gevoel alsof ik iemand had verloren. Ik voelde hun pijn en ik gaf niet op om binnen te komen. Ik moest op een of andere manier helpen, steun bieden en hun leiden naar de troost die alleen degenen die de Heilige Geest hebben kunnen bieden.

Het lukte me uiteindelijk om het gebied te bereiken waar de familieleden hun geliefden die gestorven waren aan het identificeren waren. Het leek op een scène uit een horrorfilm!

Verschillende lijken lagen naast elkaar op de vloer. Jongeren die gestorven waren met een blik van wanhoop in hun ogen. Velen hadden gaten in hun lichamen, omdat ze vertrapt werden door jongedames die hoge hakken droegen en probeerden om te overleven. Ik kan niet beschrijven hoe aangrijpend het was om aan te zien. En de moeders, vaders, familieleden en vrienden moesten dat aanschouwen. Mijn God, wat voor verstand zo zulke beelden kunnen aanzien? Hoe kon ik deze mensen helpen?

Ik identificeerde mezelf als een psycholoog, om behulpzaam te zijn en om in staat te zijn om hulp te bieden aan de families die door de ergste pijn heengingen waar iemand ooit door heen kon gaan. Iedereen die de zaal verliet, waar de 200 lichamen geïdentificeerd werden, werden door de dokters naar ons, de psychologen, gestuurd, zodat wij hun konden kalmeren.

Een vrouw verliet de zaal in totale wanhoop: “Mijn twee enige kinderen… Nee!!!” En de dokter leidde haar naar mij toe. Deze moeder had haar twee zoons verloren: een was 21 jaar en de andere was nog maar 19 jaar. Ze werd ziek en moest behandeld worden. Ik omarmde haar en zei dat de Here Jezus haar kracht zou geven. Op dit moment kunnen geen enkele woorden de pijn verzachten. Dus ik bad stilletjes. ik vroeg God dat dezelfde Heilige Geest die mij troostte van de plotselinge dood van mijn man, een maand geleden, haar ook zou troosten. En ik hield haar vast.

Het zou geen normale omhelzing moeten zijn, maar de omhelzing van God zelf. Ik vergat mijn pijn en voelde de pijn van die mensen. Godzijdank heb ik de Heilige Geest, Die mij troost, maar deze mensen, wat hebben zij? Hoe kon ik hun de steun bieden die zij nodig hadden? Zij verlieten verbijsterd en wanhopig de zaal waar de lichamen lagen. Velen voelden zich ziek en vielen flauw. Een dag geleden zagen zij hun gezonde en gelukkige dochters en de dag daarna zagen zij hen verminkt op de grond. Sommige lichamen werden al een beetje groen en veel andere lichamen hadden een verschrikkelijke uitdrukking op hun gezicht!

Ik bracht de dag daar door met mijn zus, die het werk van God in Santa Maria doet. Er waren ook vrijwilligers zoals pastors, helpers, leden en jongeren van de Jongerengroep. We moesten veel moeders helpen. Moeders die hun enig kind hadden verloren, moeders die in shock waren – en dat was zeer begrijpelijk… Verschillende doodskisten gingen voorbij toen we daar waren.

In een aangepaste kamertje, waren het de familieleden zelf die de slachtoffers kleden en voorbereiden voor de kist. Er was geen enkele privacy. Op dat moment hadden wij allemaal toegang tot dat gebied en veel families werden niet gestoord door onze aanwezigheid. Per slot van rekening waren we allemaal verenigd door dezelfde pijn. De gezamenlijke begrafenis begon en het afscheid was pijnlijk.

Een moeder schreeuwde, “Ik zei tegen mijn dochter om niet naar dat feest te gaan, maar ze luisterde niet naar mij… Zij is er niet meer!” Ze huilde oncontroleerbaar. Ik omhelsde haar en riep een dokter om haar medicijnen te geven.
Een andere vrouw, die een maand geleden haar zoon had verloren in een auto-ongeluk, verloor nu haar overgebleven zoon in de Kiss ramp. Stel u zich de wanhoop voor… u had er bij moeten zijn om het te begrijpen. Er waren nog zoveel andere moeders die leden. Iedereen leed.
Lara, een 18 jarige jongedame, rouwde om het verlies van haar broer: Mijn broer… Nee, mijn God! Het ging zo goed met hem… Wat een pijn!” Hij was in de nachtclub om zijn toelating voor de universiteit te vieren. Hij zou binnenkort zijn studies beginnen en had geen flauw idee dat zijn einde zo tragisch zou zijn.

Na een hele dag in die drama kwamen we thuis, fysiek en mentaal uitgeput, maar met de zekerheid dat we deden wat de Here Jezus gedaan zou hebben: “Degenen die huilden troosten.” Dankzij, de Helper, de Heilige Geest, die in ons woont. Een dag na de tragedie kwam ik bijeen met de leden van de Godllywood groep, zodat wij samen naar de ziekenhuizen konden gaan om onze steun en geloof te bieden aan de families van de slachtoffers die heel ziek waren en streden om te overleven. De families hoopten op een wonder.

Mw. Cris, ik zond u een bericht een paar dagen na de dood van mijn man en ik ben dankbaar voor de woorden van geloof die ik ontving. Ik kwam naar Santa Maria om een paar dagen rond te brengen met mijn zus, die de vrouw van een pastor hier is. En, God zij dank, kon ik bieden wat ik zo vrijgevig van God had ontvangen, omdat Hij mij elke dag heeft vertroost. Ik vergat mijn eigen pijn en dacht aan de immense pijn waar die families doorheen gingen. Ik ben dankbaar voor alle lessen en voor het feit dat ik deel uitmaak van de Godllywood groep, die, door middel van bijeenkomsten en taken, mij veel geleerd hebben, onder andere om STERK te zijn!......'Een vriendin'.

Met dank aan: Cristiane Cardoso

Elke zondag om 9.30uur & 12.00uur (ook om 18.00uur).
Adres : Neumanpad # 26
Paramaribo - Centrum
Tel.: +597 88 37 764