MIJN LEVEN TE MIDDEN VAN DE XAVANTE STAM

Mijn eerste kerk in 1993, werkend onder het inheemse volk in de staat Mato Grosso, Brazilië. Mijn naam is Rosangela. Toen ik in de Universele Kerk kwam was ik erg ziek. Ik had allergische bronchitis en was constant in het ziekenhuis. Daarnaast had ik een leegte in mijn binnenste en voelde ik mij een waardeloos persoon. Ik had zo een laag gevoel van eigenwaarde dat ik depressief werd, maar toentertijd dacht mijn familie dat het allemaal onzin was en niemand nam mij serieus. Ik huilde veel en was bang voor alles.

Aan het eind van de jaren 80 kwam de Universele Kerk naar mijn geboortestad en begon wekelijkse diensten te houden in een buurthuis. Mijn moeder nam mij mee naar een van deze diensten en het was al snel liefde op het eerste gezicht. Het duurde niet lang voordat ik mijn leven overgaf en mijzelf wierp voor de voeten van mijn HERE JEZUS CHRISTUS. Hij genas mij, bevrijdde mij en op dat moment kwam er een zekerheid en een verlangen in mij om Hem te dienen voor de rest van mijn leven. Ik wilde zielen winnen voor mijn Heer.

Toen ik 13 jaar was werd ik gedoopt in het water en ontving ik de nieuwe geboorte. Kort daarna, werd ik geconsecreerd als een helpster van de Universele Kerk. Ondanks het feit dat ik het Werk van God al verrichtte, had ik toch wat teleurstellingen in mijn liefdesleven. Maar de Here Jezus liet toe dat ik een man van God ontmoette, die vandaag de dag mijn echtgenoot is. Nadat wij trouwden, werden wij uitgezonden om in het dorp van de *Xavante Indianen te leven, dat aan de gemeente van Nova Xavantina behoort in de staat Mato Grosso (Brazilië). Toegang tot het dorp was erg moeilijk. Wij moesten met de motor vanaf Nova Xavantina naar het dorp, omdat er toentertijd geen openbaar vervoer was dat tot die plek kwam. Wij reisden meer dan 500km met de motor op een onverharde weg.

Als ik terug denk aan deze dingen, herinner ik mij de dag waarop ik in het dorp arriveerde. Het was al nacht en het enige wat ik kon zien was hoog gras en het was pikkedonker. Er was geen elektriciteit in het dorp en in het strohuis dat de Indianen voor de pastor en zijn vrouw hadden gebouwd was er alleen maar een kleine lamp en een hangmat.

Ik moet toegeven dat ik geschokt was toen ik voor het eerst in contact kwam met de stam, omdat er zoveel mensen waren en ze omringden het huis om de vrouw van de pastor te ontmoeten. Ze spraken een vreemde taal die ik niet begreep, maar het was hun taal.

De rit naar het dorp was best vermoeiend en toen we eenmaal gearriveerd waren, was mijzelf verfrissen het enige dat ik wilde, omdat ik onder het stof zat van de onverharde weg. Toentertijd was mijn schoonzus een helpster en zij woonde in het dorp. Ze liep met mij naar de rivier genaamd Sucuri. Het pad naar de rivier was donker en we gebruikten een lantaarn om ons pad te verlichten. Er waren veel cobra’s daar, en ik werd zo bang dat ik niet eens meer wilde baden. Ik gooide snel wat water over mij heen en ging weg.

Een andere situatie die mij heeft gemarkeerd was toen het tijd was om te slapen. Er was alleen maar een hangmat voor mijn echtgenoot en ik. Tot die dag had ik nooit in een hangmat geslapen; stel u zich voor dat twee mensen deze ruimte 20 dagen lang delen! Gelukkig heeft de pastor die verantwoordelijk was voor de staat, ons een bed en een gasoven gestuurd, omdat ik tot dien op houtvuur kookte.

In het begin vond ik het erg moeilijk en schaamde ik mij wanneer het aankwam op persoonlijke hygiëne. Mijn echtgenoot leerde mij wat te doen, omdat wij geen privacy hadden en waar ik ook keek, waren er Indianen die naar mij keken. Toen realiseerde ik me dat het voor hun ook iets nieuws was om een blanke vrouw te hebben die met hun stam leeft.

Ik stond altijd aan de zijde van mijn echtgenoot: in de zon of regen, wij waren klaar om onze God te dienen.

Toentertijd was het evangelische werk in het dorp zo intens en belovend dat tien Indianen werden uitgenodigd om deel te nemen aan een congres van de UKGR in São Paulo en Rio de Janeiro. Tijdens die bijeenkomst werd een Xavante Indiaan ingewijd als pastor. Vandaag leid pastor Dejamim het werk van de UKGR in het dorp.

Vandaag de dag heb ik een 17-jarige zoon die een assistent pastor is in een andere staat. Hij was mijn Isaak, die ik aan de HERE JEZUS heb gegeven. En dit jaar zal ik mijn 20 jarige jubileum vieren dat ik getrouwd ben met een man van God die door onze Here Jezus werd gestuurd om mij elke dag gelukkig te maken.

Ik voel mij vereerd om deel uit te maken van dit Werk.

Daarom zeg ik met trots dat ik van het UKGR Centrum ben!

Met dank aan: Mw. Rosângela


Elke zondag om 09.00uur & 12.00uur (ook om 18.00uur).
Adres: Neumanpad # 26
Paramaribo - Centrum
Tel. : +597 88 37 764