TERUGKEREN NAAR HET VERLEDEN

Op een dag gebeurde er iets waardoor onze leider heel geïrriteerd raakte door mijn man Júlio. Ik weet niet meer precies wat het was, maar ik weet nog dat het een probleem was waar ik deel van uitmaakte.

Wij woonden toentertijd samen met mijn ouders en de leider van de UKGR van dat land in een huis. Ik merkte op dat, op bepaalde momenten, de leider geen woord tot ons sprak. Hij was zeer geïrriteerd.

Dat deed mij ongemakkelijk voelen, omdat ik toen niet wist wat er aan de hand was of welke fout wij gemaakt hadden dat hem ons dusdanig deed negeren.

Maar goed, wie was ik om dat te vragen?
Ik was slechts een vrouw van een pastor, een dienares van God. En aangezien wij weten dat wij dienaren zijn, hebben wij geen recht om iets in twijfel te trekken, ons recht is om te gehoorzamen.

Júlio had me al geadviseerd om met niemand te praten, maar die situatie zat mij dwars. In hetzelfde huis wonen en geen woord met elkaar spreken. Ik leed eraan, mijn ziel werd gekweld. Ik wist niet wat ik moest doen.

Elke ochtend wanneer wij wakker werden zei mijn moeder met haar mooie lach: “Goedemorgen mijn dochter!”. En ze gaf mij kusjes en omhelzingen.

Op dat moment voelde ik een pijn in mijn ziel en dacht: “O, ik ben zo geliefd, ik wou zo graag dat ik mijn leed met mijn moeder kon delen, maar ik kan dat niet”.

Mijn ogen vulden zich met tranen en toen mijn moeder in mijn ogen keek, zag zij onmiddellijk dat er iets niet klopte en zei: “Wat is er aan de hand mijn dochter?”. Ik zei “O mama, vraag me dat niet alstublieft, omdat ik u niet kan antwoorden”. En zij zei: “Praat, mijn kind”. Ik zei: “Júlio wilt niet dat ik hierover spreek”. Toen verscheen mijn vader en zei: “Wat is aan de hand? Kom hier, zeg wat er aan het gebeuren is. Ik zeg het tegen je, je kan praten!”.

Toen openbaarde ik in tranen in wat voor situatie wij met onze leider samenwoonden. Mijn vader hoorde mij aan en adviseerde mij.

Zondagavond kreeg Júlio een telefoontje om naar de hoofdkerk te komen, omdat de bisschop met ons wilde praten. Júlio keek mij aan en vroeg: “Heb jij iets gezegd?”. Ik antwoordde: “Ik heb gesproken, men vroeg het mij en toen heb ik gesproken”.

In feite was ik opgelucht. Hetgeen dat het meest heilig voor mij was niet om het probleem ten aanzien van iedereen te confronteren, maar om mijn ziel, die gekweld was, te confronteren. Als ik niet gesproken zou hebben, zou ik met dat probleem in mijn binnenste zijn gebleven en niets zou opgelost worden.

Mijn hart bonkte echter wel van angst van wat er zou kunnen gebeuren, maar desondanks ging ik. Júlio zat geïrriteerd aan één kant en ik angstig aan de andere kant.

Wij kwamen aan bij de hoofdkerk, namen plaats en openbaarden alle problemen aan de verantwoordelijke bisschop en aan mijn ouders. Wij spraken en alles werd opgelost. Dat probleem kwam werkelijk tot een eind.

Ik begreep toen dat ik de problemen moest oplossen en niet dingen moet bewaren die mij verwarren, omdat verwarring twijfels, angst en onzekerheid voortbrengt.

Ik begreep dat ik de problemen die ik zelf niet kan oplossen naar buiten dien te brengen en ze dien proberen op te lossen. Zij dat door te leren en mijzelf aan te passen of door te praten en gedisciplineerd te worden in mijn acties.

Eén ding is zeker: ik kan niet met een zwaar hart blijven rondlopen, want dat zal mij niet redden. In tegendeel, het zal mij ertoe leiden om slechte ogen en gedachten te hebben en het voedt zelfs een idee van van de duivel in mijn hoofd.

Het meest heilige en belangrijke dat ik heb is mijn Behoudenis. Mijn positie maakt niet uit (vrouw van de pastor of bisschop). Ik dien tegen elke prijs de zekerheid van mijn Behoudenis te behouden, omdat dat mij vrede, een gerust geweten en kracht doet hebben om te kunnen strijden.

Maar wanneer die zekerheid beschadigd wordt, dan word ik zwak. Ik begin twijfels, angsten en onzekerheden te ontwikkelen en de duivel maakt er een feest van en zal mij beginnen te verdrukken en vernederen.

Het is beter om nederig te zijn en hetgeen waarvoor u vlucht onder ogen te komen, dan om te vluchten of hoogmoedig het te verbergen en alsnog een kwelling in uw binnenste te hebben.

Met dank aan: Viviane Freitas


Elke zondag om 07.00uu - 09.00uu & 12.00uu (ook om 18.00uu).
Adres : Neumanpad # 26
Paramaribo - Centrum
Tel. : +597 88 37 764