HET DRAMA VAN EEN MODEL

Mijn naam is Juliana Sampaio Almarcha, ik ben Braziliaanse en verhuisde naar Spanje toen ik drie jaar oud was. Van jongs af aan ben ik altijd heel dun geweest, en zoals veel meisjes had ik de droom om een model te zijn. Sport is altijd al een van mijn sterkste punten geweest: naast ballet deed ik aan atletiek, basketbal en zwemmen.

Ik groeide op als een normale tiener. Toen ik 18 was begon ik uit te gaan en zocht ik naar een relatie. Ik had mijn eerste grote teleurstelling en daardoor probeerde ik zelfmoord te plegen door veel medicatie in te nemen.

Ik begon mijn carrière als model in Sevilla. Op mijn 21e dronk ik voor het eerst alcohol, het was niet iets wat ik leuk vond, maar iedereen dronk en het leek goed met ze te gaan. Ik ging dus “mee met die golf”. Ik begon ook “shisha”, een Arabische waterpijp te roken.

Ik verhuisde naar Madrid, de hoofdstad van Spanje en vervolgde mijn carrière als model bij één van de beste bureaus. Ik was al 23 jaar oud, en in deze periode realiseerde ik me dat “mijn boot begon te zinken”: Ik kende drugs, ging naar VIP feesten met beroemdheden, ik zag mijn “vrienden” ecstasy, cocaïne en LSD gebruiken… Drugs had ik tot dan toe nog niet had geprobeerd, maar ik kan wel zeggen dat ik te veel alcohol dronk en vaak had ik een doodswens. Het was verschrikkelijk!

Toen ik 24 jaar was, probeerde ik, tijdens een evenement op Ibiza, voor het eerst ecstasy. Een tijdje later nam ik in een discotheek te veel pillen in en kreeg ik mijn eerste overdosis.

Van toen af begon ik van zondag tot zondag naar feestjes te gaan. Tot men mij op een gegeven moment cocaine aanbood. Ik snoof mijn eerste lijn en vandaar werden het er al gauw 15 à 20 lijntje die zo dik waren als een vinger… die avond was echt verschrikkelijk! Ik begon veel te zweten, dacht dat mijn hart zou ontploffen, had koorts en het ergste van alles: niemand was om mij heen!

Ik keerde voor een korte tijd terug naar mijn ouderlijk huis in Valencia. Ze wisten van niets, want thuis “gedroeg” ik me als een normaal persoon. Toen begonnen ook de “ plezier reizen”, en het was letterlijk prostitutie. De reizen werden telkens georganiseerd en gingen van feestjes naar feestjes, in veel landen: Moskou (Rusland), de Seychellen-eilanden onder Afrika, Mauritius eilanden in de Indische Oceaan, Capri en de hele Italiaanse kust, op een luxe schip; Aspen en Denver (de VS) en Casablanca (Marokko).

Dit alles op feestjes met belangrijke mensen van uit de hele wereld. Feestjes, orgieën en eindeloze nachten van cocaïne, LSD, methamfetaimne, ecstasy, thee gemaakt van paddestoelen. Dingen die ik me niet eens wil herinneren.

Mijn moeder begon te merken dat er iets mis met mij was en vertelde me over de Bevrijdingsdiensten van de UKGR. Ik dacht dat het de bedoeling was om mijn broer, die verslaafd was, daar te brengen. In mijn verstand dacht ik: “ ik heb geen probleem, ik heb alles onder controle”.

Maar ze zei: Niets hiervan!!! Je gaat de Bevrijdingsdienst van de UKGR volgen, al moet ik je daar zelf brengen!!!

Ik probeerde me normaal te gedragen, maar ik was helemaal op. Het leek alsof ik gek werd. Ik was depressief, verdrietig, bitter, angstig en raakte elke keer dat ik een vliegtuig inging, in paniek.

Ondertussen volgde mijn moeder het programma van de bisschop op televisie.

Er was weer sprake van de werkopdrachten en reizen, maar ik voelde mij, op de leeftijd van 26, vrijwel dood. Mijn “vrienden” verschenen weer… “Laten wij naar Australië gaan, Miami, Londen…!” En zo ging het door tot tot 27 december vorig jaar.

Het was een donderdagavond. Ik kocht mijn ticket en kwam naar Brazilië. Ik keek naar mijn moeder en zei: “Ik zal niet op dezelfde manier terugkeren.” Toen ik in de Bevrijdingsdienst kwam, begonnen mijn benen te schudden en de volgende gedachten kwamen in me op: “Ik denk dat ik niet naar binnen moet gaan, waarvoor zou ik dat eigenlijk doen? Ik ben in orde, ik heb dit niet nodig.” Toch bleef ik.

Ik sprak met bisschop Formigoni en hij zei: “Juliana, jouw werk heeft er niets mee te maken. Drugs zijn overal. Wanneer het kwaad wordt weggehaald, kan je in de buurt van deze mensen komen en hun zelfs helpen! Je zal doorbreken!”

Diezelfde zondag, wilde ik het, tijdens de dienst in de kathedraal, uitschreeuwen van emoties. Ik merkte op dat het bevrijdingsproces in mij binnenste begon te werken. Ik walgde en werd misselijk toen de bisschop op het Altaar wat drugs, dat een verslaafde net had afgegeven, aan ons toonde.

Na een paar weken van de behandeling, kan ik zeggen dat ik vandaag de dag bevrijd en gelukkig ben!

Ik heb alleen woorden van dank aan God en het UKGR Centrum. Ik ben ook dankbaar voor het leven van bisschop Macedo en het werk dat hij in de wereld heeft gebracht.

Vanaf nu zal ik alles, wat mogelijk is, doen om te helpen en te werken met mensen die door hetzelfde heengaan als waar ik doorheen ging.

Zonder God en de bevrijdingsdienst zou ik deze woorden hier nu zeker niet aan het schrijven zijn. Ik hoop dat het zal bijdragen aan de redding van veel andere zielen.

Vandaag de dag heb ik mijn leven overgegeven aan God. Ik ben gedoopt in het water en weet dat mijn leven nu vrij is van al het leed dat ooit deel van mij uitmaakte.

Met dank aan: Juliana Almarcha Sampaio


Elke zondag om 09.00uur & 12.00uur (ook om 18.00uur)
Adres: Neumanpad # 26
Paramaribo - Centrum
Tel. : +597 88 37 764