HERBOREN UIT DE AS

Hallo Bisschop!
Ik wil graag mijn immense vreugde met u delen. Ik ben al 15 jaar een helpster. Op 22 juli 2014, de dag waarop mijn kerk naar de Tempel van Salomo zal gaan, vier ik mijn 16e jaar als helpster.

Ik was in de kerk toen ik een helper hoorde praten over een nachtwake die zou plaatsvinden op 20 juni. Maar ik wilde niet gaan, omdat ik alle interesse in de nachtwakes voor helpers was verloren. Sinds de nachtwakes begonnen had ik aan geen een ervan deelgenomen. Maar iets zei me dat ik meer te weten moest komen over deze nachtwake. Dus ik zocht de video waarin u de nachtwake aankondigde.

Geestelijk ging het niet goed met mij. Ik was niet gestopt met God vrezen, of de dingen van God te vrezen, maar mijn hart zat vol met twijfels. Er waren zoveel twijfels dat, wanneer ik de Heilige Geest zocht, het enige waar ik aan kon denken was: “Is God nog steeds met mij? Hoort Hij mij nog?” Er kwamen steeds meer vragen.

Ik wilde een eind maken aan die gedachten, maar wanneer ik dat probeerde, kwamen er nieuwe vragen. Deze nachtmerrie duurde lang – ongeveer 10 jaar. Mijn leven schommelde constant tussen hoogte- en dieptepunten. Soms was mijn geloof sterk, andere keren was mijn geloof zwak. En dit is hoe ik mezelf vooruit duwde.

Ik begreep het niet. Ik was altijd vrij oprecht en vocht mijzelf weer overeind, maar wanneer ik dacht “nu zal alles beter worden,” ging alles juist verkeerd.

IK HAD DE NAAM VAN IEMAND DIE LEEFDE, MAAR IK WAS DOOD! Ik was dood door mijn eigen twijfels, slechte gedachtes en slechte ogen. Niemand kwam er ooit achter, maar God wist het, Ik wist het en de duivel, die al die slechte gedachtes stuurde, wist wat er binnen in mij verborgen was; het waren tenslotte zijn zaden.

Die uitnodiging voor de nachtwake met het aanbod om opnieuw geboren te worden, liet mij zien dat dit was wat ik nodig had. Dit was waar ik na zoveel gebeden op wachtte.

Het grappige gedeelte, of beter gezegd, het trieste gedeelte was dat iedere nachtwake een ander doel had, maar toch resulteerde in hetzelfde: een vernieuwing en een nieuwe geboorte. Maar ik was hoe dan ook NIET GEÏNTERESSEERD. Het antwoord op al mijn gebeden waren de nachtwakes en de diensten, maar IK WAS NIET GEÏNTERESSEERD. Ik dacht dat er geen oplossingen waren voor mijn problemen. Ondanks het feit dat ik nog steeds het Werk van God deed en mijn uniform droeg. Ik geloofde niet meer in mijzelf en mijn vermogen. Die avond had ik zo een dorst naar een vernieuwing, omdat ik dat ongeveer een maand lang voelde. Ik verlangde naar deze nacht.

Ik bereidde mijn witte kleding voor in dezelfde week dat ik hoorde over de nachtwake. Ik bad iedere dag met de kleding en verliet mijn huis met een doel in mijn hart: Vandaag is mijn dag! Ik verlaat deze nachtwake niet met hetzelfde gevoel! Ik accepteer het niet!

Toen u “Goedenavond!” zei, voelde ik me alsof ik in een fontein van water dook na 40 dagen en 40 nachten in de woestijn te zijn geweest! Dat is hoe dorstig ik was! Maar de nachtwake was nog niet begonnen, ik moest nog even wachten. “Oh, ik moet nog eventjes wachten!” was precies wat ik dacht.

Toen de nachtwake begon staarde ik naar het scherm alsof ik het zou opeten! Ik knipperde niet eens. Ik wilde niets missen en niet eens voor een ogenblik. En u voedde mij met ieder woord, iedere vergelijking van ons leven met de Tempel en hoe er vandaag een bord in mijn leven is dat zegt: GOD WOONDE IN DEZE PLAATS. Toen u dat zei werden mijn ogen vervuld met tranen. Hoe kon ik toelaten dat ik dat punt bereikte? Het antwoord is simpel, dit gebeurde omdat ik niet zorgde voor de “Tempel”. Ik maakte mijn tempel niet schoon, ik hield mijn lamp niet constant aan, noch hield ik mijn lamp gevuld met olie. En de olie op mijn hoofd was opgedroogd, omdat er zoveel tijd voorbij was gegaan. Dit is pijnlijk! Mijn gewaden waren zo bevlekt dat u niet eens zou kunnen zien welke kleur ze hadden. Maar dit was het einde van dat alles, want ik was vastbesloten er iets aan te gaan doen, dus ik hield vast aan mijn overtuigingen.

Toen u klaar was met mij voeden met Het Woord, was het tijd om mijzelf leeg te maken. En dat is precies wat ik deed. Ik stortte mijzelf uit op dat stuk stof dat mij ooit ver van God heeft gehouden en ik huilde; Ik huilde zo hard dat ik niet kon praten. Op zondag waren mijn ogen nog steeds opgezwollen. Mijn tranen zouden mijn woorden zijn en dat waren ze! Toen ik langzaam op stond (Ik kan er niet eens aan denken zonder dat ik weer tranen krijg – er was zoveel vreugde in mijn ziel!), was het om een nieuw leven met God te beginnen. Vanaf die dag heb ik God gevraagd om mij te helpen niet te verliezen wat ik die avond ontving! Mijn Tempel is nogmaals hersteld, gereinigd, de wierook brandt, de lamp is aan en gevuld met olie. Ik moet heel voorzichtig zijn om zulke waardevolle olie niet te morsen!

En mijn liefde voor de zielen is als mijn liefde voor de Heer. De zondag daarop ben ik direct begonnen voor de schapen van de Heer in mijn kerk te zorgen. Er zijn zoveel mensen onder ons die naar de kerk komen, die lijden!

Sorry voor de lange brief, maar ik vond dat u moest weten wat u voor mij heeft gedaan. Ik kan u niet genoeg bedanken, maar ik weet dat u het waardeert om te weten hoeveel u mij heeft geholpen. Ik was een verloren schaap van het huis van Israel, een verloren schelling, gevonden door u en de Here Jezus.

Ik wou dat ik u kon omhelzen, zoals een kind zijn vader omhelst. Ik zal u altijd herinneren in mijn gebeden. Dank u wel.
Nieuwe helpster Patricia Bacellar – Rio de Janeiro

Met dank aan: Bisschop Sergio Correia


Elke zondag om 09.00uur & 12.00uur  (ook om 18.00uur).
Adres: Neumanpad # 26
Paramaribo - Centrum
Tel. : +597 88 37 764