IK NAM ER DEEL AAN (DEEL 3)

Toen ik zes jaar oud was, ontving ik mijn eerste computer, als cadeau. De meeste kinderen van toen, in Portugal, wisten niet eens wat een computer was. Mijn broer en ik zaten er urenlang mee te spelen. Ik weet nog dat mijn “vrienden” toen naar ons huis kwamen, om met ons te spelen. 

Toen ik 10 werd, begon ik met mijn buurjongens en klasgenootjes te basketballen. Ik weet nog dat ik op zaterdag om 8u ’s ochtends op het “court” kwam en daar tot ongeveer 12u ‘s middags bleef. Dat deed ik elke zaterdag en vaak ook op zondag, elke week gedurende 3 jaar, van mijn 10e tot mijn 13e… Mijn broer ging altijd mee. Van maandag t/m vrijdag basketbalde ik op school.

En voetbal? Mijn oom had mij geleerd om fanatiek te zijn! Benfica (mijn favoriete voetbalclub) moest winnen. Als Benfica verloor werd ik boos. Ik kende alle voetballers. Ik volgde elke wedstrijd. Soms luisterde ik naar de commentaren van de wedstrijden, via een kleine radio die ik thuis had. In Portugal waren de televisieprogramma’s toen, heel beperkt.

Op school was ik een goede student. De beste in mijn klas. Een van de beste op mijn school… Mijn broer was de beste. Mijn dromen over de toekomst waren mooi. Ik dacht aan het succes dat ik zou hebben. De leraren geloofden in mij. Mijn ouders ook. Ik moest succesvol worden…Hoe kan je een jongen die 13 jaar oud is, overtuigen om te stoppen met computer spelen en basketballen. Hoe kan je hem dwingen om zijn voetbalclub te vergeten? Om zijn toekomstdromen op te offeren?

Hoe?

Wie kan dat doen?

Wie wil het doen?

Als u mijn verhaal tot nu toe leest, denkt u misschien: Maar… wat Rui deed was niet slecht. Is het fout om te spelen, sporten en een toegewijde student te zijn? Nee. Het is niet fout.

Maar iets radicaals zou gebeuren. Iets onverwachts.

WORDT VERVOLGD…

Bisschop Rui Silva


Speciaal gebed van maandag t/m vrijdag om 06.00 uur.
Adres : Neumanpad #26
Paramaribo - Centrum
Tel. : +579 88 37 764